محسن صفایی
رئیس‌قوه مجریه بر اساس قانون‌اساسی در ایران مجموعا بیشتر از ۲۰٪ اختیارات ندارد، پس شما نمی‌توانید به تنهایی از او توقع داشته باشید.
غیر از ۶سال دولت آقای احمدی‌نژاد که همه قوا با او همراه بودند، دور دوم آقای هاشمی، دو دوره آقای خاتمی، اواخر دولت آقای احمدی‌نژاد و دو دوره آقای روحانی، کدام‌وقت همه قوای کشور با این‌ها همکاری کرده‌اند؟
کجا ارکان حکومت با این‌ها همسو بوده‌اند؟ همسویی که فقط در کلام نیست، همسو یعنی شما بتوانید اهداف ملّی را باهم و همسو پیش ببرید.
آقای هاشمی وقتی که برای اجلاس سازمان ملل به آمریکا رفتند، یک نشستی با ایرانیان مقیم آمریکا داشتند و از آن‌ها دعوت کردند که به ایران بیایند. یک بخشی از آن‌ها آمدند.
ازجمله کسانی که به ایران آمد، سرمایه‌گذاری بود که شهرک اکباتان را ساخته است. ایشان پیشنهاد می‌دهد من حاضرم با سرمایه‌گذاری خودم، اتوبان تهران-شمال را ۴ساله بسازم و درعوض عوارض آن‌را برای مدّت ۲۵سال به من بدهید. به‌علاوه اجازه دهید یک شهرک این‌سو و یکی هم آن‌سوی اتوبان، مشابه اکباتان را هم بسازم.
بلافاصله از این‌طرف شروع به ایجاد تنش کردند که نه آقا، داخلی‌ها خودشان می‌توانند چنین کاری بکنند. حالا ببینید دولت‌های هاشمی، خاتمی، احمدی‌نژاد تمام شده و دولت روحانی هم در حال تمام‌شدن است ولی هنوز نصف این‌راه ساخته نشده است!
اقتصاد در دنیا باسرعت جلو می‌رود. تحولات تکنولوژی که یک‌روزی عمر آن ۵۰سال بود و بعد ۱۵سال شد، الان به ۲سال رسیده است. ما می‌خواهیم یک راه را در ۴دولت ۸ساله ادامه دهیم و نتوانیم ۵۰درصدش را بسازیم. این‌را شاید بعضی بگویند جک است ولی واقعیت کشور ما این است. وقتی دنیا دارد با آن سرعت جلو می‌رود ما با چه سرعتی جلو می‌رویم؟
چین در ۱۵سال گذشته، ۲۰هزار کیلومتر اتوبان ساخته است. اتوبان تهران شمال۱۳۰کیلومتر است! برای اینکه خود را به آب‌های گرم این‌سمت هم برساند، در عرض ۳سال و نیم یک اتوبان ۶بانده را به طول ۱۰۰۰کیلومتر از چین به بندر گوادر نزدیک چابهار کشیده است.
پاکستان یک کشور طولی با عرض کم است. چین تمام این طول را اتوبان کرده و به بندر گوادر در همسایگی ایران آورده است.
چین تصمیم دارد گوادر را تبدیل به یک بندر بزرگ برای صادرات و واردات کالاهای چینی به کشورهای حوزه آفریقا و خاورمیانه کند. ما چه‌کار کرده‌ایم؟
ما کجای این برنامه‌ریزی هستیم؟ مائی که برای رسیدن به آب‌های گرم جنوب، هنوز یک اتوبان به‌دردخور در کشور خودمان نداریم.
۸-۱۰ سال با درآمد نفتی ۱۰۰-۱۱۸ میلیارد دلار در سال هیچ‌اتفاقی در جامعه‌مان نیفتاد. پس تحریم را نمی‌توانیم بهانه کنیم. موقعی می‌توانستیم تحریم را بهانه کنیم که می‌گفتیم ببینید آن‌موقعی که پول بود چه‌کارهایی کردیم، آن‌موقعی هم که پول بود هیچ‌کاری نکردیم.
زمان ساخت بعضی فازهای پارس جنوبی، به بیش از ۱۰سال رسیده است، درحالی‌که باید حداکثر ۳ساله تمام شود. وزیر نفت اعلام کرد، بیش از۲/۵ برابر قیمتی که باید هزینه می‌شد برای‌مان تمام شده است، این یعنی اتلاف منابع کشور. یعنی اینکه ما سیاست‌هایی را انتخاب می‌کنیم که نه تنها به توسعه کشور نمی‌انجامد، بلکه باعث عقب‌افتادن کشور می‌شود.
همین الان ما چقدر «کاندنسیت» (میعانات‌گازی) در جنوب تلمبارشده داریم؟ تمام انبارهای جنوب و کشتی‌های روی خلیج‌فارس پر از کاندنسیت است. چرا؟ برای اینکه می‌خواهیم با دنیا بجنگیم. یک الگوی دیگر در دنیا پیدا کنید که این سیاست‌ها توانسته است موفقش کند.
چینی که درهای کشورش را بست، آن‌گونه به دنیا تهاجم کرد و آن‌جوری در مقابل همه جبهه‌گیری کرد، در انتها به کجا رسید؟ منتها جرئتش را داشت و یک‌روزی تصمیم گرفت و قبول کرد که اشتباه کرده است. امروز چین با آمریکا درمی‌افتد، مجادله می‌کند، ولی نزدیک به ۶۵۰میلیارد دلار در ۵ سال سرمایه جذب کرده است.
۶۵۰میلیارد دلار آن‌هم برای کشوری که خودش تولیدکننده شده ولی عقل خود را محدود نمی‌کند. برای اینکه متوجه شده که دنیا، دنیای تکنولوژی است و عمر تکنولوژی به دوسال کاهش یافته است. اگر درهای خود را روی سرمایه‌گذاری دنیا ببندد، خودش عقب می‌افتد. پس درها را باز می‌گذارد تا این سرمایه‌گذاری اتفاق بیفتد.
ما چقدر سرمایه جذب کرده‌ایم؟ چقدر باعث آمدن تکنولوژی نو شده‌ایم؟ ما تا کی می‌خواهیم بدنه پراید را کمی تزئین کرده، اسمش را عوض کنیم و بگوییم یک ماشین دیگر تولید کرده‌ایم؟ در دنیای امروز و در این بازاری که متوسط تورم به زیر ۲٪ رسیده است، ما بالای ۴۰٪ تورم داریم. با این سیستم چگونه می‌خواهیم در دنیای امروز تحرک داشته باشیم؟
