مجتبی نجفی

چطور می شود سرداری که روی شهروندانش آتش بگشاید را شهید نامید؟ مگر سرباز وطن میتواند جان هموطنش را بگیرد؟ مساله در تعریف وطن و وطن دوستی است. وطن فقط خاک و آب و مرز است؟ اینها هستند، ارزش دارند اما ارزشمندتر از همه اینها شهروندانش هستند. وطن را چگونه شما بی شهروندانش تعریف میکنید؟ هر کشته ای شهید نیست. ارزش شهید در دفاع از ایران است و مگر می شود ایران را بی شهروندانش تعریف کرد؟

ایران هم خاکش عزیز است و هم شهروندش. سرداری که علیه شهروندان بی دفاع قمه کشی کند به معنای واقعی بی افتخار است. چگونه سرداری است که جسم خونین سهراب و نگاه آخر ندا و شکنجه وحشیانه جوادی فر و پیکر بی جان کیانوش آسا و مصطفی کریم بیگی و محمد مختاری و اشکان سهرابی را ببیند با افتخار از سازماندهی اراذل بگوید؟ این سردار شهید نیست و هر کشته ای با افتخار نیست.

دیدم با فراخوان حاکمیت عده ای همچون آن معاون بی مقدار شهردار سابق به میدان آمدند تا با مقدس سازی از کشته شدگان بگویند سرباز وطن، سرباز است. خونش مقدس است. بدون اینکه اشاره ای به نقش سرداران سرکوب کنند. چگونه است اینان برای زدن موسوی سراسیمه به میدان می آیند اما در برابر کشته شدن سرباز وطن محمد راجی اعتراضی ندارند؟ راجی همان درویشی بود که چند سال پیش زیر شکنجه جان داد و شبانه و در خفا پیکرش را دفن کردند سرباز وطن نبود؟ برای دفاع از وطن فداکاری نکرده بود؟ جرمش جز درویش بودن چه بود؟

اینجا ما با دو دسته مشکل داریم. آنها که میخواهند وطن را بی خاک و آب تعریف کنند تا بساط تجزیه و تفرقه و جنگ های داخلی خونین را فراهم کنند و آنها که میخواهند وطن را زیر یوغ نظامیان آزادی ستیز تعریف کنند. وطنی عاری از شهروندانش؛ این وطن نه وطن من و تو و دیگری که وطن سردار است و سلطان. در حالی که ایران برای همه ایرانیان یعنی اینکه شهروند ایرانی اصل است.

ما ایران را با خاک و آب و شهروندانش و همه تکّه تکّه های وجودی اش دوست داریم. پس سرباز وطن هم تعریف دارد. آن کسی نیست که هموطن را میکشد. سرباز وطن مدافع مرزهای ملی و امنیت شهروندان کشورش است نه خونریز مردم شهرش نه ابزار ستم حاکم بر مردم.