رضا علیجانی

این اقلیت «خود حق پندار» و «خود مرکز پندار» است. قبلا «خود اکثریت پندار» هم بود. اما اینک دلش خالی شده که دیگر در اکثریت نیست.

خودحق پنداریِ مردسالارانه و شریعت محورانه می‌خواهد سبک زندگی خودش را بر همه تحمیل کند.
مهران تمدن فیلمساز ایرانی مقیم فرانسه در سفرهایی به ایران چند فیلم از جمله «بسیجی»، «ایرانی» و… را برای نزدیک شدن و فهمِ ذهن و زندگی بسیجی‌ها و روحانیان ساخته است. او چهار روحانی را راضی می‌کند که به همراه خانواده‌شان 48 ساعت در یک خانه ویلایی همراه وی شوند و با او که موضعی سکولار دارد، بحث و گفتگو کنند. اما این روحانیون سدی بین فیلمساز و زنان خانواده‌شان هستند. زنان این چند روحانی همواره پشت صحنه فیلم‌اند ولی در انتهای فیلم اتفاق جدیدی می‌افتد…
ج.ا به مسئله حجاب به طور خاص و زنان به طور عام، هم از منظر تصلب مردسالارانه و شریعت محورانه نگاه می‌کند و هم از منظر امنیتی.
آقای رئیسی می‌گوید «متاسفانه گاهی مشاهده می‌شود برخی افراد تحت تاثیر جوسازی‌ها، از وظایف قطعی و قانونی خود سرباز می‌زنند، که این امر خطرناکی است». برخلاف تصور وی اینها «جوسازی» نیست بلکه واقعیت درون جامعه است. اما وی «خطر» را آنجا می‌بیند که زنان ایرانی خودشان دارند زمین بازی شان را تعیین و حکومت را عقب می‌رانند.
در دولت‌های مختلف هر قدر تصلب مذهبی و نگاه امنیتی بیشتر بوده، سخت گیری علیه زنان هم افزایش یافته است.
برای افراد غیرمذهبی اصلا مسئله امر به معروف و نهی از منکر، اهمیتی ندارد. اما برای افراد مذهبی این امر به عنوان یک وظیفه دینی مطرح شده است. حکومت این مسئله را به فضولی در زندگی دیگران کشانده است و نواندیشان دینی می‌گویند این مسئله برای نقد قدرت بوده است. حکومت از این‌که این بحث‌ها ( در باره امر به معروف و یا مخالفت مذهبی‌ها با حجاب اجباری)، برای افراد مذهبی مطرح شود، نگران است.
تصویری از ماشین‌های گشت امر به معروف و نهی از منکر از سال 1363 وجود دارد.
ضدیت با آمریکا و اصرار بر حجاب به بخشی از هویت نظام ج.ا تبدیل شده است. این دو مقوله اما هم شکست ایدئولوژیک، هم شکست اجتماعی و هم شکست مدیریتی خورده است.