سایکوآنالیز یک کودک له شده!
اکبر کرمی
یک لحظه فراموش کنید علی خامنه‌ای رهبر است؛ (چه، آن‌چه در ایران می‌گذرد چندان شباهتی به یک فرایند رهبری‌شده ندارد.)
به کودک درون علی خامنه‌ای نگاه کنید؛ کودکی که از طرف اطرافیان‌اش “فرزانه” خوانده می‌شود، اما هیچ نشانی از فرزانه‌گی در خود نمی‌یابد. (او به سبب زخم‌ها ی تلمبارشده ی دوره ی کودکی لبریز از احساس حقارت است؛ و این احساس عمیق با آن تصویر کذایی “رهبر فرزانه” هماهنگ نیست!)
همه ی خطاها از دیگران است؛ او کارشناس اعظم هر پهنه‌ای است؛ او از همه ی دروغ‌ها ی این نظام دروغ‌پرور بی‌خبر است؛ و در هیچ ظلمی در این نظام ظالم‌پرور دخالت نداشته است؛ تمام جهان دست به دست هم داده‌اند تا او را ناکام بگذارند؛ او که همه ی راه‌ها به او‌ختم می‌شود، در هیچ مسوولیتی مشارکت ندارد؛ او حتا در زندان‌ها، قوه ی قضاییه، پهنه ی نظامی‌گری و امنیت و هزار و یک نهاد کوچک و بزرگ دیگر که حیات خلوت او هستند، هیچ مسوولیتی نمی‌پذیرد، به هیچ‌کس پاسخ‌گو نیست و از هیچ شکستی شرمنده نمی‌شود.
عجیب نیست اگر او همیشه در تکاپو ی اثبات آن باشد که واقعن فرزانه است؛ شواهدی دال بر فرزانه‌گی خود پیدا کند؛ و به خود له‌شده‌اش ثابت کند که به‌تر از آن است که کودک زخمی درون‌اش اشاره می‌کند.
(بهترین فرصت برای او آن است که خود را به داوری مردم بسپارد؛ اما واقعیت‌ها ی سیاسی آشکارا نشان می‌دهند که مردم نه تنها او را نمی‌خواهند؛ که از او بی‌زار هستند؛ و هر وقت فرصت کنند به او یک نه بزرگ دیگر نشان می‌دهند. و زخم علی را ناسورتر و عمیق‌تر می‌کنند.)
رهبر فرزانه هر چهار سال یک‌بار فیل تازه‌ای هوا می‌کند؛ یک پاپت (عروسک خیمه‌شب‌بازی) بالا می‌آورد و هزار ترفند تا شاید اقبال مردمی ناداشته‌اش را به رخ علی کوچولو بکشد!
(انتخاب‌ها ی دل‌خواه او بسیار لودهنده اند؛ محمود احمدی‌نژاد، ابراهیم رییسی)
جمهوری اسلامی تا خرخره در خریت فرورفته است؛ جمهوری اسلامی در هر معنایی از برآمدها ی منطقی نادانی بزرگ‌تر اسلام سیاسی است؛ و تفاوت چندانی با نمونه‌ها ی دیگر (از جمله طالبان و داعش) ندارد؛ اسلام‌ها ی سیاسی چیزی بیش کودک‌رهبران و توزیع صغارت در میان مردم نیستند! صغارتی که گاهی در مفهوم شرم‌آور خلافت پیچیده می‌شود، و گاهی در مفهوم شرم‌آورتر ولایت!
نکبت جمهوری اسلامی و شکست آن را نباید به ناکامی علی خامنه‌ای فروکاهید؛ اسلام سیاسی سورالیسم جمعی یک جماعت کودک‌مانده و رومانتیک است؛ و علی خامنه‌ای تنها یک نمونه ی تیپیکال.
