مجتبی نجفی

این عکس منتشر شده، کاش نمیشد، دیگر نمیشود کتمانش کرد. دختر بر مزار مادر قربانی استبداد گریه میکند. این زخمی است که خوب نمی شود، تنها با رویای آزادی، قابلیت التیام دارد. ما باید بپذیریم تحت خشونت ساختاری هستیم و نمیتوانیم چشمهایمان را بر این عکسها ببندیم. پس شرایط ما را وادار میکند سخت جان باشیم همچنانکه زندگی عادی ما بیش از یک ماه است به هم خورده و تمرکزی بر آن نداریم. “سخت جانی” در این شرایط نه به معنای بی تفاوتی که به معنای افزایش ظرفیت روحی روانی است. هیچ چیز به اندازه تخیل نمیتواند ما را التیام دهد چون تخیل فقط درد را آرام نمیکند مبنای اصلی کنشگری است.

رویای ایران آزاد به معنای تلاش برای پایان این عکسها در این شکل است. ما با نظامی مادرکش، کودک کش و شهروند کش در معنای کلی اش مواجه هستیم که آرزویش این است از درون متلاشی شویم. این را از منظر شهروندی میگویم که این عکس را نه وسیله تداوم هیجان که انگیزاننده تعهد به آرمانی میدانم که افق ایران “متحد و متکثر” را میدهد. ” من رویایی دارم” به این معنی است که دوست دارم هیچ کودکی اینگونه به خاطر خشونت حاکمیت بر مزار مادرش گریه نکند.

کنترل این رنج بسیار دشوار است، همچنانکه تصویر مهسا، نیکا و سارینا و مظلومیت بهناز افشاری و دیگر گلهای پرپرشده از ذهنمان پاک نمیشود. ما اینجا به معنای اجتماعی از زخم خوردگان و تحقیر شدگان است که برای اعاده حقوق شهروندی به پا خاسته. طبیعتا موتور این ما، خط مقدم این ما، شجاعان این ما، همه در داخل هستند، پیشگامان مبارزه با دیکتاتوری.

و چه ام الفسادی بالاتر از دیکتاتوری؟ من میبینم برخی به حق از رفتار گروههایی از اپوزیسیون ناله میکنند اما فراموش نکنیم یاد گرفته ایم به جای معلول، علت را دریابیم. واقعیت این است دریای آزادیخواهی مردم ایران آنقدر بزرگ است که این حاشیه ها را به جای بزرگ کردن به هیچ انگارید.

جامعه ای که من می بینم عصیانگر است و زیر بار هیچ دیکتاتوری نخواهد رفت. گذر از استبداد دینی سرآغازی نو از تمدن ایرانی خواهد بود. این گذر چه مدت طول خواهد کشید؟ چند ماه یا چند سال؟ مهم نیست، مهم این است میخواهیم دیگر چنین تصاویری نبینیم و خشونت ساختاری پایان یابد.

جنبشهای بزرگ بر رویا سوار میشوند و وای به حال ملتی که چشمه رویاورزی اش بخشکد، و خوش به حال ایرانی که زخمی میشود و می افتد اما دوباره برمیخیزد و از رویای آزادی اش دست برنمیدارد. این تصویر اصلی مای معترض است” زخمی ایستاده در انبوه بحرانها” غمگین میشویم خشمگین میشویم به هم میریزیم اما رویایمان را از دست نمیدهیم. به عبارتی از درون متلاشی نمیشویم.