مجتبی نجفی

خامنه ای از مردم معترض متنفر است، او همچنان در همان گفتمان نفی شهروند معترض زیست میکند. تا شهروند معترض به رسمیّت شناخته نشود، این بحرانها تداوم خواهند داشت چون اعمال مدل کره شمالی به جامعه ایران غیرممکن است.

معتقدم، ظرفیتی برای اصلاح در جمهوری اسلامی تا کنون مشاهده نشده. تغییر در سیاستها مستلزم تغییر در زبان است. حاکمیت معترضان را فریب خورده، شرور و حقیر میداند. حتی در صدد تسلط بر بدن قربانی هم است. تلاش برای تسلط بر ذهن و بدن از ویژگی های حکومتهای توتالیتر است.

در برابر جمهوری اسلامی تنها یک راه اثر دارد: تقویت زور اجتماعی که در نظر من با سازمانیابی مردم در جمع های غیررسمی و شبکه ای، حضور مداوم در تمام عرصه های عمومی به خصوص خیابان، بسط کنش های نمادین و اعتراضی در شبکه های اجتماعی، تشکیل جبهه سیاسی دفاع از ایران با محوریت شخصیتها، فعالان مدنی و سیاسی هزینه داده به خصوص در داخل کشور برای نمایندگی سیاسی مطالبات مدنی مردم ممکن است.

جمهوری اسلامی ضعیف کش است. قدرت مردم در خیابان ها به مقامات نظام فهمانده با جامعه ای عصیانگر روبرو هستند. پشت این اعلام قاطعیت در برخوردها، ترس و واهمه هم است. رهبر جمهوری اسلامی خود برای روحیه دادن به لشکر استبداد به میدان آمده. در سخنان دیروزش خواست به مرددها و مستاصل ها روحیه بدهد همچنانکه در دیدار چند وقت قبلش با فقهای شورای نگهبان گفت نترسید. در میان ارزشی ها تردید و خستگی فوران دارد. آنها از تداوم و گستردگی جنبش “زن،زندگی و آزادی” حیران شده اند. در هشتاد و هشت میگفتند میکروب ها را کشتیم. گمان کردند با حمام خون نود وهشت کار تمام شده. همه این توهمات بر اساس پیشفرضهای غلط صورت گرفت.چون در درون دیکتاتوری قوه خودویرانگر وجود دارد و دیکتاتوری خود پیشقراول انقلاب است و دیکتاتور در بسیاری مواقع دیر میشنود.

جامعه ایران قوی تر از دیروز در برابر استبداد ایستاده. در دهه شصت زیست نمیکنیم. در دوران شهروندان راوی کنشگر هستیم.

برای پیروزی باید به امید و رویا تکیه کنیم. آینده را تصویر کنیم تا جنبش را همگانی کنیم. جذب حداکثری با زبان عشق و امید صورت میگیرد. همگانی شدن این جنبش تیغ سرکوب را کند خواهد کرد و سرکوبگران را فرسوده.
زمانبر است سخت است اما ممکن است.